...Πόσα θα μπορούσε ακόμη να πεί για το βίο και το έργο του και πόσα να κραυγάσει ο κυρ-Αλέξανδρος! Μα τώρα ήταν αργά πια. Από μακρυά ακούγονταν κιόλας η μπουρού του καϊκιού που θα τον έπαιρνε για τον Άγιον Όρος. Τον περίμεναν εκεί οι εν Θεώ αδελφοί, αυτοί που τους είχε γνωρίσει στα πρώτα του νιάτα, όταν για μια περίοδο πίστευε πως ο μοναχικός βίος ήταν ο μόνος τρόπος για να πλησιάσει το Θεό. Αργότερα κατάλαβε πως η δοκιμασία της πολιτείας και της εν τω κόσμω τούτω ζωής, είναι το άλλο κλειδί του Παραδείσου, που περνά από τα πλοκάμια του πολυπρόσωπου δαίμονα και τις φωτιές της κόλασης. Και τράβηξε τούτο το δρόμο, έχοντας πάντα πλάι του τον άλλον Αλέξανδρο, που έκανε ακόμη πιο αυστηρή την άσκησή του στην πολυθόρυβη μοναξιά της πολιτείας.